راز زندگی

بعد از پنج سال اومدم بگم....

فقط عشق!

هر که نشناسد امام خویش را

                                بر که بسپارد زمام خویش را

 

واعظــــــی پرسید از فرزند خویش          هیج می دانی مسلمانی به چیست؟

صدق و بی آزاری و خدمت به خلق          هم عبادت هم کلیـــــد زندگیســــت

گفت زین معیار انــــــدر شهــــــرما          یک مسلمان هست آن هم ارمنیست!

پرندگان را ببین که چگونه به هنگام آشامیدن، نظری نیز به آسمان دارند

 

هـــــــمه روز روزه بودن همه شب نماز کردن          همه سال حج نمودن سفر حـــــــجاز کردن

ز مديـــــــــــنه تا به کعبه سر و پا برهنه رفتن          دو لــــــب از براي لبيک به وظيفه بـاز کردن

به مســــــــاجد و معابد همه اعتکاف جستن          ز مــلاهـــي و منــــــاهي همه احتراز کردن

شـــــب جمــعه ها نخفتن به خداي راز گفتن          ز وجود بي نــــــــــيازش طلب نياز کـــــردن

به خـــدا که هيچکس را ثمر آنقدر نــــــبخشد          که به روي نا امـــيدي در بسته بــــــازکردن

هم موسم بهار طرب خیز بگــــــــــذ رد

                                                هم فصل ناملایم پاییز بگــــــــــــــــذ رد

گر نا ملایمی به تو کرد از قـضــــــــــا

                                                 خود را مساز رنجه که این نیز بگذ رد

 

بهار را دیدم…

از او پرسیدم: چرا شما فصل ها می آیید و می روید

گفت:مگرماو دنیارا نمی شناسی؟ما همه می رویم

گفتم:پس که می ماند و چه؟وچرا؟

گفت:تنها عشق می ماند و آفریدگارش.اما برای چه نمی دانم.

اما گمان دارم برای آن می ماند که تو برایش تامرز فنا می روی...

 

تصوری داشتم....
خیال می کردم که در کنار ساحل با خدا قدم می زنم.در میان آسمان تصویری از زندگی ام جلوه گر شد.در هر قسمت دو جای پا بر روی شن ها دیدم،یکی متعلق به من یکی متعلق به خدا.

وقتی آخرین صحنه زندگیم نمایان شد بازگشتم وبه جای پای روی شن ها نگریستم. دیدم چندین زمان در طول زندگیم یک جای پا بیشتر نیست همچنین دریافتم که این درسخت ترین و غمناک ترین لحظات زندگیم اتفاق افتاده است.

رنجیدم و از خدا سوال کردم: گفته بودی اکر به تو ایمان بیاورم هیچگاه مرا تنها نخواهی گذاشت اما دیدم در سخت ترین لحظات زندگیم یک جای پا بیشتر نیست،نمی دانم چرا در زمانی که بیشترین نیاز را به تو داشتم تنهایم گذاشتی؟

فرمود:تورادوست دارم وهرگز تنهایت نگذاشتم اگر در مواقع سختی فقط یک جای پا می بینی درآن لحظات تو را به دوش کشیده ام

یک شبی مجنون نمازش را شکست
                   بــی وضــــو در کوچـــه لیلا نشســـت
عشق آن شب مست مستش کرده بود
                   فــــارغ از جـــام الــستــش کــــرده بــــود
ســجـده ای زد بـــر لــــب درگــاه او
                   پــــُر ز لـــیلــا شـــــد دل پـــــر آه او
گـــفت یا رب از چه خوارم کرده ای
                   بــــر صلیب عـــشق دارم کرده ای
جـــــام لیلا را به دسـتـم داده ای
                   وندر این بازی شــکستم داده ای
نشتر عشقش به جانم می زنی
                   دردم از لیـلاســـــت آنم می زنی
خسته ام زین عشق، دل خونم نکن
                   من کـــه مجنونم تو مــــجنونم نــکن
مــــرد ایــــن بـــازیــچـه دیگر نیستم
                   این تو و لـــیلای تو... مــــن نیستم
گــــفت ای دیــوانه لــیلایــــــت منم
                   در رگ پنهان و پـــیــدایـــت منـــــم
ســــالها بــــا جــــور لیلا ســـاختی
                   من کنارت بـــــودم و نـــشناخـــتی
عــشق لــــیلا در دلـــت انـــداختم
                   صد قمــــار عشق یکجا بـــاخـــتم
کـــــردمـــت آواره صــــحرا نـــــشد
                   گفتم عاقل می شوی اما نــشد
سوختم در حسرت یک یـا ربــت
                   غیر لیلا بــــــر نــــیــامد از لــبت
روز و شب او را صـــدا کردی ولی
                   دیدم امشب با مـنی گفتم بلی
مطمئن بودم به من سر می زنی
                   در حــــــریم خانه ام در می زنی
حــــال این لیلا که خوارت کرده بود
                   درس عشقش بی قرارت کرده بود
مرد راهش بـــاش تا شاهت کنم
                   صد چو لیلا کشته در راهت کنم

                  

می خواستم به شور تو شیدا شوم نشد

                              در تار و پود عشق تو معنا شوم نشد

گم بوده ام همیشه و گمگشته ام هنوز

                              هرگز نشد به عشق تو پیدا شوم نشد

لب وا نشد که قفل فراغت امان نداد

                              گفتم که در وصال تو گویا شوم نشد

می خوانمت به جان و نمی بینمت به چشم

                              گفتم کلید حل معما شوم نشد

از منتهای حنجره خواندم تو را به نام

                              شاید که در کلام تو معنا شوم نشد

با هر چه ابر عاشق و با هر چه رود عشق

                              پای طلب دوانده که دریا شوم نشد

بر موج خیز عشق سپردم تمام دل

                              شاید که چون صدف به گوهر وا شوم نشد

می خواستم که از تن خاکی رها شوم

                              با جان انیس ملک ثریا شوم نشد

با این مس وجود چه سازم که خواستم

                              چون کیمیا ز رنگ مبرا شوم نشد

یاران به سر دویده و با جان رسیده اند

                              بر لب رسیده جان که مهیا شوم نشد

می خواستم به حرمت دریا دلان عشق

                              یک قطره در کویر تمنا شوم نشد

شهر شهید می طلبد بر شهادتم

                              دردا نشد که لاله ی صحرا شوم نشد

می خواستم که به بال رهایی رها شوم

                              همراز راز عالم بالا شوم نشد

زین جا من خاکی و امید دلم آسمانی است

                              نشد که راهی آنجا شوم نشد

عاشق دلان به عشق رسیدند و من هنوز

                              پا در رکاب مانده ام که بر پا شوم نشد ... ... ...

 

 

شنیدستم که مجــــــــــــنون جگرخون                                   چو زد زین دار فانی خیــــــمه بیرون

دم آخر کشــــــــــــــــــید ازسینه فریـاد                                   زمین بوسید و لیلی گفت و جان داد

هواداران ز مژگان خون فشـــــــــــاندند                                   کفن کردند و در خاکـــــــــــش نهادند

شب قبر از برای پرســـــــــــــــش دین                                    ملائـــــــــــــــک آمدند او را به بالـــین

به کف هریــــــک عمود آتــــــــــشینی                                   که ربت کیست دین تو چه دینیست

دلی جویای لیلی از چپ و راســـــــت                                    چو بـــانگ قم به اذن الله برخاست

چو پرســــــــــیدند <مَن رَبُک> ز آغـاز                                     به جز لیـــــــــــلی نیامد از وی آواز

بگفتا کـــــــــــــیست ربت گفت لیـلی                                     که جـــانم در رهش باشد طفیلی

بگفتندش به دینت بود مـــــــــــــیلی؟                                     بگفــــــــــــتا آری آری عشق لیلی

بگفتـــــــــــندش بگو از قبله ی خویش                                     بگفــــــــــت ابروی آن یار وفا کـیش

بگفـــــــــــــــــــتند از کتاب خود بگو باز                                     بگفتـــــــــــــــــا نامه ی آن یار طناز

بگفتندش رسولت کیـــــــــــست ناچار                                    بگفـــــت آن کس که پیغام آرد از یار

بگفتند از امام خویــــــــــــــــش میگوی                                    بگفت آن کس که روی آرد بدان کوی

بگفتند از طریق اعتـــــــــــــــــــــــقادات                                    بگو از عـــــــــــــدل و توحید و معادت  

بگفتا هست در توحــــــــــــــــید این راز                                    که لـــــیلی را به خوبی نیست انباز

بود عدل آنکه دارم جرم بســــــــــــــــیار                                    از آن هســــــتم به هجرانش گرفتار

به خـنده آمدند آن دو فرشـــــــــــــــــــته                                    عمود آتشــــــــــــــــین در کف گرفته

ندا آمد کـه دســـــــــــــــــت از وی بدارید                                   به لیلی در بهشـــــــــــتش وا گذارید

که او را نشئه ای از جانــــــــــب ماسـت                                   که من خود لیلی و او عاشق ماست

شنیدم گفت مجنــــــــــــــــــون دل افگار                                    ملائک را ســـــــــــــپس فرمود آن یار

تو پنداری که من لـــــــــــــــــیلی پرستم                                   من آن لــــــــــــیلای لیلی میپرستم

کسی را کاوبه جان،عشق آتش افروخت                                   وفاداری ز مجنون باید آمــــــــــــوخت

 

 

عشق بازی کار هرشیاد نـــــیست                           این شکار، دام هر صیاد نـــــیست

عاشقــی را قابلــــیت لازم اســـت                           طالب حق را حقیقت لــــازم است

عــــــشق، از معشوق اول سر زند                           تا به عاشق، جــــــــــلوه دیگر کند
 
تا به حدی که برد هســـــــتی از او                           سر زند صد شورش و مستی از او
 
شاهـــــــــد این مدعی خواهی اگر                           بر حســــــــــین و حالت او کن نظر
 

****

روز عاشــــــــورا در آن میدان عشق                          کرد رو را جانب سلطان عشــــــــق

بارالـــــــــــــــها این سرم این پیکرم                        این علمـــــــــــدار رشید، این اکبرم
 
این سکینه، ایــــــن رقیه، این ربـاب                         این عروس دست وپا خون در خضاب
 
این من و این ساربان، این شمر دون                        این تــــــــن عریان میان خاک و خون
 
این من و این ذکر یــــــــارب یـــــاربم                       این من و این نالــــــــــــه های زینبم
 

*******

پس خطاب آمد زحق کی شاه عشق                       ای حـــــــــــــسین یکه تاز راه عشق
           
گر تو بر من عاشقـــــــــی ای محترم                        پرده برکـــــــــش من به تو عاشقترم
 
غم مخور که من خریدار تــــــــــــــوام                        مشتری بر جنـــــــــــــــس بازار توام
 
هر چه بودت داده ای در راه مـــــــــــا                        مرحبـــــــــــــــا صد مرحبا خودهم بیا
 
خود بیـــــا که می کــــشم من ناز تو                        عرش و فرشــــــــــم جمله پا انداز تو

لیــــــــــــــــک خود تنها نیا در بزم یار                         خود بیا و اصغرت را هــــــــــــــــم بیار
 
خوش بود در بزم یاران بــــــــــــــلبلی                        خاصه در منقار اوبرگ گلـــــــــــــــــی
 
خود تو بلبل ، گل؛ علی اصغـــــــــــرت                       زودتر بشــــــــــــــــــتاب سوی داورت

 

 

روزی روزگاری اهالی یه دهکده تصمیم گرفتند تا برای نزول باران دعا کنند...

در روز موعود همه مردم برای مراسم دعا در محلی جمع شدند....

اما تنها یک پسر بچه با خودش چتر آورده بود...

و این یعنی ایمان...

 

هو المحبوب

 

منم پروردگار پاک بی همتا

منم زیبا

که زیبا بنده ام را دوست میدارم

تو بگشا گوش دل پروردگارت با تو میگوید

ترا در بیکران دنیای تنهایان

رهایت من نخواهم کرد

رها کن غیر من را اشتی کن با خدای خود

تو غیر از من چه میجویی؟

تو با هر کس به غیر از من چه میگویی؟

تو راه بندگی طی کن عزیزا من خدایی خوب میدانم

تو دعوت کن مرا با خود به اشکی .یا خدایی میهمانم کن

که من چشمان اشک الوده ات را دوست میدارم

طلب کن خالق خود را.بجو مارا تو خواهی یافت

که عاشق میشوی بر ما و عاشق میشوم بر تو که

وصل عاشق و معشوق هم،اهسته میگویم، خدایی عالمی دارد

تویی زیباتر از خورشید زیبایم.تویی والاترین مهمان دنیایم.

که دنیا بی تو چیزی چون تورا کم داشت

وقتی تو را من افریدم بر خودم احسنت میگفتم

مگر ایا کسی هم با خدایش قهر میگردد؟

هزاران توبه ات را گرچه بشکستی.ببینم من تورا از درگهم راندم؟

که میترساندت از من؟رها کن ان خدای دور

آن نامهربان معبود.آن مخلوق خود را

این منم پروردگار مهربانت.خالقت.اینک صدایم کن مرا.با قطره اشکی

به پیش اور دو دست خالی خودرا. با زبان بسته ات کاری ندارم

لیک غوغای دل بشکسته ات را من شنیدم

غریب این زمین خاکی ام.آیا عزیزم حاجتی داری؟

بگو جز من کس دیگر نمیفهمد.به نجوایی صدایم کن.بدان اغوش من باز است

قسم بر عاشقان پاک با ایمان

قسم بر اسبهای خسته در میدان

تو را در بهترین اوقات اوردم

قسم بر عصر روشن ، تکیه کن بر من

قسم بر روز، هنگامی که عالم را بگیرد نور

قسم بر اختران روشن اما دور، رهایت من نخواهم کرد

برای درک اغوشم,شروع کن,یک قدم با تو

تمام گامهای مانده اش با من

تو بگشا گوش دل پروردگارت با تو میگوید

ترا در بیکران دنیای تنهایان.رهایت من نخواهم کرد

 

 

هر آنکسی در این حلقه نیست زنده به عشق

                                                                            بر او نمرده به فتوای من نماز کنید

 

عشق یعنی مظهر صبر  خدا                          شرم ایوب نبی از مرتضی

در انجیل، در Malachi آیه 3:3 آمده است:

«او در جایگاه پالاینده و خالص کننده نقره خواهد نشست.»

این آیه برخی از خانمهای کلاس انجیل  خوانی را دچار سردرگمی کرد. آنها نمی‌دانستند که این عبارت در مورد ویژگی و ماهیت خداوند چه مفهومی می‌تواند داشته باشد. از این رو یکی از خانمها پیشنهاد داد فرایند تصفیه و پالایش نقره را بررسی کند و نتیجه را در جلسه بعدی انجیل خوانی به اطلاع سایرین برساند.

همان هفته با یک نقره‌کار تماس گرفت و قرار شد او را درمحل کارش ملاقات کند تا نحوه کار او را از نزدیک ببیند. او در مورد علت علاقه خود، گذشته از کنجکاوی در زمینه پالایش نقره چیزی نگفت.

وقتی طرز کار نقره کار را تماشا می‌کرد، دید که او قطعه‌ای نقره را روی آنش گرفت و گذاشت کاملاً داغ شود. او توضیح داد که برای پالایش نقره لازم است آن را در وسط شعله، جایی که داغتر از همه جاست نگهداشت تا همه ناخالصی‌های آن سوخته و از بین برود.

زن اندیشید ما نیز در چنین نقطه داغی نگه داشته می‌شویم. بعد دوباره به این آیه که می‌گفت: «او در جایگاه پالاینده و خالص کننده نقره خواهد نشست» فکر کرد. از نقره‌کار پرسیدآیا واقعاً در تمام مدتی که نقره در حال خلوص یافتن است، او باید آنجا جلوی آتش بنشیند؟

مرد جواب داد بله، نه تنها باید آنجا بنشیند و قطعه نقره را نگهدارد بلکه باید چشمانش را نیز تمام مدت به آن بدوزد.. اگر در تمام آن مدت، لحظه‌ای نقره را رها کند، خراب خواهد شد.

زن لحظه‌ای  سکوت کرد. بعد پرسید: «از کجا می‌فهمی نقره کاملاً خالص شده است؟» مرد خندید و گفت: «خوب، خیلی راحت است. هر وقت تصویر خودم را در آن ببینم.»

اگر امروز داغی آنش را احساس می‌کنی، به یاد داشته باش که خداوند چشم به تو دوخته و همچنان به تو خواهد نگریست تا تصویر خود را در تو ببیند.

«زندگی چون یک سکه است. تو می‌توانی آن را هر طور که بخواهی خرج کنی، اما فقط یک بار.»
 

 

 

موج اگر ميدانست ساحل هيچ گاه دستش را نمي گيرد هرگز براي رسيدن نفس نفس نمي زد...

 واقعا دنیا هم همینطوره... به قول یه بزرگی دنیا هیچوقت اونچیزی رو که می خوای بهت نمی ده....اگرم می ده خیلی زود پس میگیره...پس هیچ چیز تو این دنیا ارزش استرس داشتن  و غصه خوردن رو نداره....

از خدا بخواه كسي كه عاشقش مي شي اونقدر دلش بزرگ باشه كه تو براي جاشدن تو ي دلش خودتو كوچيك نكني

چه زیبا!

 

الماس

الماس حاصل فشار بیش از حد است ، فشار کمتر ، بلور و کمتر از آن ذغال سنگ را پدید می آورد . اگر باز هم فشار کم شود ، حاصل چیزی جزء سنگواره برگها یا زنگار ساده نخواهد بود . فشار می تواند شما را به موجودی ارزشمند مبدّل سازد . موجودی شگفت انگیز و بسیار محکم و فوق العاده زیبـــــــــا

سم

 

 

دختري ازدواج کرد و به خانه شوهر رفت ولي هرگز نمي توانست با مادرشوهرش کنار بيايد و هر روز با هم جرو بحث مي کردند.

عاقبت يک روز دختر نزد داروسازي که دوست صميمي پدرش بود رفت و از او تقاضا کرد تا سمي به او بدهد تا بتواند مادر شوهرش را بکشد!

داروساز گفت اگر سم خطرناکي به او بدهد و مادر شوهرش کشته شود، همه به او شک خواهند برد، پس معجوني به دختر داد و گفت که هر روز مقداري از آن را در غذاي مادر شوهر بريزد تا سم معجون کم کم در او اثر کند و او را بکشد و توصيه کرد تا در اين مدت با مادر شوهر مدارا کند تا کسي به او شک نکند.

دختر معجون را گرفت و خوشحال به خانه برگشت و هر روز مقـداري از آن را در غـذاي مادر شوهـر مي ريخت و با مهرباني به او مي داد.

هفته ها گذشت و با مهر و محبت عروس، اخلاق مادر شوهر هم بهتر و بهتر شد تا آنجا که يک روز دختر نزد داروساز رفت و به او گفت: آقاي دکتر عزيز، ديگر از مادر شوهرم متنفر نيستم. حالا او را مانند مادرم دوست دارم و ديگر دلم نمي خواهد که بميرد، خواهش مي کنم داروي ديگري به من بدهيد تا سم را از بدنش خارج کند.

داروساز لبخندي زد و گفت: دخترم ، نگران نباش. آن معجوني که به تو دادم سم نبود بلکه سم در ذهن خود تو بود که حالا با عشق به مادر شوهرت از بين رفته است.

 

 

زندگی چه بی معنا می‌شود

اگر بازی را ندانی

و

به خاطر نیاوری

که

تنها یک بازیگری.

 

 

ریچارد باخ- یادداشت های مرد فرزانه

از وبلاگ  دنیای درونی

توی زندگی هر کس ...لحظاتی پیش می آد که دیگه براش راهی نمیمونه...آدما معمولا اون موقع است که به یاد خدا می افتن....

اون روزی که آدم دلش از همی کس و همه چیز این دنیا گرفته ...اون روزی که بیشتر از همه غم دوری از خدا رو احساس می کنه....

بعضی وقتها آدما یه کارایی می کنن که بعدا می فهمن اشتباه بوده...و دیگه هم نمیشه درستش کرد...هیچوقت...هیچوقت...هیچوقت

ما بلد نبودیم....ما نمیتونستیم با خدا ارتباط برقرار کنیم...ما ازون دور افتاده بودیم...اما اون چی؟ چرا میذاره همچین خطایی کنیم؟

حتما دوست داره دیگه...دوست داره که این شرایط برامون پیش بیاد...و حتما برامون لازم بوده...

امیدوارم خدا همتونو تو سختیها (که توی زندگی همه هست) همراهی کنه........

یا حق ....

If you want something you never had, do something you have never done. 

Don't go the way life takes you.

Take the life the way you go

and remember you are born to live and

not living because you are born.

آموخته ام که همه مي خواهند روي قله کوه زندگي کنند، اما تمام شادي ها و پيشرفتها وقتي رخ مي دهد که در حال بالا رفتن از کوه هستيد...

آموخته ام  که خداوند همه چيز را در يک روز نيافريد. پس چه چيز باعث شد که من بينديشم مي توانم
همه چيز را در يک روز به دست بياورم...

آموخته ام  که راه رفتن کنار پدرم در يک شب تابستاني در کودکي، شگفت انگيزترين چيز در بزرگسالي است...

آموخته ام  که فرصتها هيچ گاه از بين نمي روند، بلکه شخص ديگري فرصت از دست داده ما را
تصاحب خواهد کرد...

آموخته ام  که زندگي دشوار است، اما من از او سخت ترم...

 

يكي بود يكي نبود، يك بچه كوچيك بداخلاقي بود. پدرش به او يك كيسه پر از ميخ و يك چكش داد و گفت هر وقت عصباني شدي، يك ميخ به ديوار روبرو بكوب.
روز اول پسرك مجبور شد 37 ميخ به ديوار روبرو بكوبد. در روزها و هفته ها ي بعد كه پسرك توانست خلق و خوي خود را كنترل كند و كمتر عصباني شود، تعداد ميخهايي كه به ديوار كوفته بود رفته رفته كمتر شد. پسرك متوجه شد كه آسانتر آنست كه عصباني شدن خودش را كنترل كند تا آنكه ميخها را در ديوار سخت بكوبد.
بالأخره به اين ترتيب روزي رسيد كه پسرك ديگر عادت عصباني شدن را ترك كرده بود و موضوع را به پدرش يادآوري كرد. پدر به او پيشنهاد كرد كه حالا به ازاء هر روزي كه عصباني نشود، يكي از ميخهايي را كه در طول مدت گذشته به ديوار كوبيده بوده است را از ديوار بيرون بكشد.
روزها گذشت تا بالأخره يك روز پسر جوان به پدرش روكرد و گفت همه ميخها را از ديوار درآورده است. پدر، دست پسرش را گرفت و به آن طرف ديواري كه ميخها بر روي آن كوبيده شده و سپس درآورده بود، برد. پدر رو به پسر كرد و گفت: « دستت درد نكند، كار خوبي انجام دادي ولي به سوراخهايي كه در ديوار به وجود آورده اي نگاه كن !! اين ديوار ديگر هيچوقت ديوار قبلي نخواهد بود. پسرم وقتي تو در حال عصبانيت چيزي را مي گوئي مانند ميخي است كه بر ديوار دل طرف مقابل مي كوبي. تو مي تواني چاقوئي را به شخصي بزني و آن را درآوري، مهم نيست تو چند مرتبه به شخص روبرو خواهي گفت معذرت مي خواهم كه آن كار را كرده ام، زخم چاقو كماكان بر بدن شخص روبرو خواهد ماند. يك زخم فيزكي به همان بدي يك زخم شفاهي است. دوست ها واقعاً جواهر هاي كميابي هستند ، آنها مي توانند تو را بخندانند و تو را تشويق به دستيابي به موفقيت نمايند. آنها گوش جان به تو مي سپارند و انتظار احترام متقابل دارند و آنها هميشه مايل هستند قلبشان را به روي ما بگشايند.»

 

هر انسان جلوه ایست از خدا... هر یک شاهکاری متفاوت است... پدیده ای یکتا...راز شاد زیستن در این است که خودت را پیدا کنی ٬ بشناسی و خودت باشی...

جرات داشته باش و خودت باش . مهم نیست دیگران درباره تو چگونه می اندیشند . مهم نیست دیگران به تو بخندند ... خودت باش و خود را با توقعات  دیگران تطبیق نده....در ازای حبس خویشتن خویش و تظاهر به چیزی که نیستی ، چه چیزی عاید تو می شود ؟

هر کس را راهسیت به سوی عشق...به سوی کمال..خودت را بشناس ...راهت را بیاب..

یگانه راز شاد زیستن و زندگی اینست که خودت باشی  و خودت...اگر خودت باشی٬ خودت  زنده ای !

بی دليل شاد بودن و پای كوبيدن
      هميشه سرگرم كار بودن و بيهوده ننشستن
                     حق و خواسته خود را با تمام وجود خواستن و فرياد زدن