در جستجوی روزگار از دست رفته؛ ترجمه حسن شهباز

I would lay my cheeks gently against the comfortable cheeks of my pillow, as plump and blooming as the cheeks of babyhood. Or i would strike a match to look at my watch. Nearly midnight. The hour when an invalid, who has been obliged to start on a journey and to sleep in a strange hotel,awakens in a moment of illness and sees with glad relief a streak of daylight showing under his bedroom door. Oh, joy of joys! It is morning. The servants will be about in a minute : he can ring, and someone will come to look after him. The thought of being made comfortable gives him strength to endure his pain. He is certain he heard footsteps : they come nearer, and then die away. The ray of light beneath his door is extinguished. It is midnight; someone has turned out the gas; the last servant has gone to bed, and he must lie all night in agony with no one to bring him any help.

گونه هایم را با ملایمت به روی گونه های بالشم می گذارم؛ که مثل گونه های عهد کودکی؛ فربه و با طراوتند. یا اینکه کبریتی روشن می کنم که ببینم ساعت چند است. تقریبا نیمه شب است. ساعتی است که وقتی بیماری؛ که به ناچار به سفر رفته و در هتلی نا آشنا خفته؛ به سبب رنجوری از خواب بیدار می شود و با خوشحالی می بیند که سپیده ی صبح دارد از در خوابگاهش به درون می تراود. وای که چه سعادتی. مستخدمین به جنب و جوش می افتند و او می تواند زنگ بزند و کسی را صدا کند که به دادش برسد. همین خیال اینکه کسی هست کمکش کند به او توان تحمل درد را می دهد. مطمئن است که صدای پایی به گوشش خورده، نزدیکتر می شود و از مقابل در اتاق او می گذرد. از لای در می بیند چراغ راهرو را خاموش می کنند. باز دقت می کند. شب به نیمه رسیده و یک تن چراغ گاز را خاموش کرده و او آخرین مستخدمی است که دارد به اتاق خویش می رود تا بخوابد و او باید تمام شب را با درد و رنج بسازد و دیگر کسی نیست که تا صبح به فریادش برسد.




منبع
ترجمه متون ادبی دکتر خزاعی فر