۱. این روش مبتنی بر دو اصل بنیادی در ترجمه ادبی است و میزان آزادی و انعطاف در اجرای روش تابع دو عامل اصلی است : نوع متن و مخاطب.
۲. در این روش؛ مترجم به وفاداری در مفهوم مکانیکی آن معتقد نیست؛ بلکه معتقد به اصل تاثیر برابر است و آن مبتنی بر دو پیش فرض است :
الف) متن مبدا برای خواننده کم و بیش قابل تعریف نوشته شده است؛ با هدف ایجاد تاثیری کم و بیش قابل توصیف.
ب) متن مقصد برای خواننده کم و بیش معین نوشته می شود (که البته این خواننده لزوما در سطح خواننده ی متن مبدا نیست)؛ با هدفی که کم و بیش معین است (که این هدف هم ممکن است با هدف متن مبدا یکی نباشد).
۳. در مواقعی که مترجم نمی تواند مقصود نویسنده را با ترجمه ی لفظ به لفظ کلمات او به خواننده ی ترجمه انتقال دهد؛ به مقصود او پایبندی نشان می دهد.
۴. مترجم از ذخایر زبانی فارسی کمک می گیرد و کلمه یا ترکیب یا تعبیری را به کار می برد که در فارسی پذیرفته شده یا برای خواننده قابل درک است.
۵. مترجم می کوشد ترجمه اش روانی؛ زیبایی؛ و وضوح متن اصلی را داشته باشد.
اگر نوع متن ایجاب کند؛ مترجم الفاظ؛ عبارات و ترکیبات آشنا را ترجیح می دهد؛ زبان و بیان اصطلاحی به کار می گیرد و جملات پیچیده ی متن اصلی را می شکند و عناصر فرهنگی را تا حد امکان با عناصر خودی جایگزین می کند.
و نیز می تواند به جای استفاده از کلمات خاص و کلمات عام به کار ببرد و خلا ارتباطی میان خواننده و ترجمه را با افزودن به متن یا کاستن از آن پر کند و ابهامات متن اصلی را بزداید.
تغییر واحد ترجمه از کلمه به بند یا جمله به این منظور صورت می گیرد.
منبع
ترجمه متون ادبی دکتر خزاعی فر
20 - آذرماه - 1390 ساعت 05:11 ب.ظ